ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ ΠΡΟΚΛΗΣΗ!!
Κοίταξα στα Δυτικά εκεί που ο Αποσπερίτης δείχνει το δρόμο στους μοναχικούς, βραδύνους ταξιδευτές, της ερήμου.
Το τζάμι στο παράθυρο φωτίστηκε απόκοσμα, μια σπίθα ήλιου έπεσε στο πεντακάθαρο τζάμι για τελευταία φορά σήμερα.
Τα παιδία στο δρόμο έπαιζαν διελκυστίνδα φωνάζοντας και βρίζοντας όπως κάθε χαμίνι πρέπει να κάνει στην προεφηβεία του.
Η κυρά Λουΐζα πέρασε φουριόζα με κατεύθυνση τον Καθεδρικό για τις τελευταίες προσευχές μιας αμαρτωλής ζωής, δίπλα από το σιντριβάνι της μικρής πλατειάς, χωρίς να προσέξει τον Φρέρ Χοσέ.
Ο Φρέρ Χοσέ, που το «ράδιο αρβύλα» της γειτονιάς τον ήθελε στα νιάτα του Βενεδικτίνο μοναχό, ιεραπόστολο στα βάθη του Αμαζόνιου, κοιτούσε τα παιδία που έπαιζαν και γελούσε αναπολώντας ποιος ξέρει τι!
Το δωμάτιο γέμισε από το άρωμα σου, με βάση το ροδόσταμο, που σου έφερα από το μεγάλο παζάρι της Κωνσταντινούπολης και που επίμονα το έβαζες όταν ήθελες να κάνουμε έρωτα.
Γύρισα και σε κοίταξα τυλιγμένη στο μαύρο ατλάζι της ρόμπας σου, το δεξί σου πόδι φανερά πρόστυχο μα και παρθενικά ντυμένο με την μεταξένια κάλτσα την δεμένη στη καλτσοδέτα.
Τα χείλια σου υγρά από την προσμονή, χαλάρωσα την γραβάτα με τα λαχούρια ξεκούμπωσα το γιλέκο και ήρθα κοντά σου αργά βασανιστικά αργά και για τους δυο μας γιατί γνώριζα ότι μετά τα μάτια θα ήταν κλειστά και θα λειτουργούσαν μόνο οι άλλες αισθήσεις.
Σ’ αγαπώ σου είπα και μου σφράγισες το στόμα με ένα καυτό φιλί από αυτά που μόνο εσύ ξέρεις να δίνεις και μετά χάθηκα……
may the force be with you
